1 mei, Dag van de Arbeid, een dag waarop we vieren hoe belangrijk werk is in ons leven. We staan ervoor op. Het geeft richting, structuur en (hopelijk ook) voldoening aan ons leven. Dat wordt ook haarfijn gevoeld door wie niet aan het werk is, werkzoekenden dus.
Werkzoekend (of erger: werkloos) is een minder benijde status die geen eigen feestdag heeft. We gaan er als maatschappij immers vanuit dat deze status slechts (zeer) tijdelijk is. Voor de meeste werkzoekenden is dat ook zo. Het gaat goed op onze Vlaamse arbeidsmarkt. De werkloosheidsgraad daalt al verschillende jaren op rij. Om sommige profielen wordt ‘gevochten’.
Maar tegelijk zijn er ook werkzoekenden voor wie het (veel) minder vlot gaat. In het bijzonder voor de werkzoekende 50+’ers, mensen met een arbeidshandicap of werkzoekenden die langdurig ziek zijn. Wie niet in het plaatje past, heeft het moeilijk. De meeste werkgevers huiveren als het woord ‘burn-out’ valt tijdens een sollicitatiegesprek alsof het een besmettelijke ziekte betreft. Een werkgever kan een geweldige sollicitant afwijzen omdat deze een aanleg voor depressie heeft en hij niet weet hoe hij dit bespreekbaar kan maken of hiermee kan omgaan. Moed en eerlijkheid worden niet altijd beloond voor deze groep van werkzoekenden.
50+’ers proberen hun leeftijd soms angstvallig te verbergen en durven dit niet meer op hun CV te zetten. Alles om de zoveelste teleurstelling te vermijden. Anderstaligen geraken niet aan de bak terwijl ze Nederlands studeren. Ze willen en kunnen wel, maar worden bij gebrek aan perfecte taalbeheersing de deur gewezen.
Misschien is het tijd om de ‘mens’ weer te ontdekken in de sollicitant. Is dat tenslotte niet wat we allemaal zijn? Een mens onder mensen. Zoeker onder andere zoekenden. Vallen we vroeg of laat niet allemaal eens van ons voetstuk omdat we het even niet meer weten of omdat we even niet meer ‘kunnen’?
Gelukkig zijn er ook positieve voorbeelden, van bedrijven die wél moed durven opbrengen om open te staan voor ‘anders’. Passwerk bijvoorbeeld die expliciet inzetten op werknemers met autismespectrumstoornis mét ondersteuning van jobcoaches. Een ander mooi voorbeeld is MamaLoes, een Nederlands bedrijf dat werknemers aanneemt zonder screening of sollicitatieprocedure. Spannend voor dit bedrijf maar vooral een godsgeschenk voor bijvoorbeeld ex-gedetineerden en andere werkzoekenden die steeds worden afgewezen. Op het eerste Belgische bedrijf dat ‘open hiring’ aandurft, is het nog wachten.
In tussentijd buigen we bij Co-Searching voor al die werkzoekenden die steeds de moed en energie vinden om opnieuw te solliciteren na elke afwijzing. Moed is een onderschatte competentie. Ook voor jullie een goede Dag van de Arbeid gewenst!
