Zoals veel andere werkzoekenden, breng ik tegenwoordig heel wat tijd online door. Omdat ik van nature nieuwsgierig ben en graag blijf bijleren, zit ik vaak op LinkedIn. Daar ben ik constant op zoek naar nieuwe evenementen, interessante mensen, inspirerende publicaties, waardevolle kansen en diepgaande kennis over onderwerpen die mij echt boeien.
Het is een plek waar ik niet alleen mijn netwerk kan onderhouden en uitbreiden, maar ook mijn horizon kan verbreden en nieuwe inzichten kan opdoen. Vooral de interessante evenementen die regelmatig voorbij komen, trekken mijn aandacht en zorgen ervoor dat ik vaak iets nieuws leer of mensen ontmoet die mijn passie delen.
Voor mij gaat die passie vooral over politiek. Sinds ik in Brussel woon, voel ik me daar nog meer mee verbonden. Ik probeer regelmatig lezingen en debatten bij te wonen over thema’s zoals democratie, mensenrechten en de toekomst van de Europese Unie. Vaak gaat het om actuele onderwerpen, gebracht door mensen die er echt middenin staan: beleidsmakers, onderzoekers, activisten of journalisten. Zulke momenten inspireren me telkens opnieuw.
Zonder jobtitel in de spotlight
Onlangs kwam ik een panelgesprek tegen dat me meteen aansprak, en ik besloot er spontaan naartoe te gaan. Het ging over een belangrijk onderwerp: hoe we de Europese democratie kunnen beschermen en versterken in een periode waarin ze onder druk staat. Er werd ook besproken hoe verschillende uitdagingen zoals sociale ongelijkheid, klimaatverandering en desinformatie verbonden zijn met de opkomst van extreemrechts. Ik was vooral benieuwd naar de inzichten van experts en wilde zelf horen hoe zij deze complexe problemen aanpakken.
Ik zat in een zaal vol mensen, en terwijl ik een flyer op de tafel voor me bekeek, was ik echt enthousiast om te luisteren naar de sprekers over een onderwerp waar ik oprecht gepassioneerd over ben. Een paar momenten later hoorde ik de stem van een vriend uit mijn oude universiteit. We wisselden even begroetingen uit, en daarna stelde hij me voor aan een collega van hem die ook aanwezig was. Het was een informeel moment, en het voelde goed om een bekend gezicht te zien tussen al die onbekenden.
Nauwelijks een minuut later stelde die collega me de klassieke vraag: “Bij welke organisatie werk jij?”
En ik moest antwoorden: “Ik werk momenteel even nergens.” Geen grote uitleg, gewoon de waarheid.
Ik voelde meteen hoe de sfeer veranderde. Geen onbeleefde reactie of openlijke afwijzing, maar iets subtiels. Iets in zijn blik, of misschien in hoe ik me plots zelf begon te voelen: alsof ik daar niet helemaal “hoorde”. Alsof ik minder waard was, gewoon omdat ik daar stond zonder jobtitel, zonder werkgever, zonder duidelijke rol.
Die ervaring bleef aan me kleven. Niet omdat het zo’n schokkend moment was, maar net omdat het zo klein en alledaags was. En toch: het raakte iets in mij. Een soort schaamte, alsof ik mezelf moest verantwoorden voor mijn aanwezigheid op een plek die, in theorie, voor iedereen zou moeten zijn.
Het verhaal dat telt
Waarom voelt het zo kwetsbaar om te zeggen dat je even tussen jobs zit? Waarom zit er zoveel oordeel, vaak ook van onszelf, in die tussenperiode? En waarom voelt een netwerkevent zo vaak als een wedstrijd: wie ben jij, wat heb jij te bieden, en vooral - voor wie werk jij?
Ik denk vaak na over hoe werk ons definieert. Op LinkedIn zie je het overal terug, maar ook in gesprekken met vreemden en tijdens introductierondes speelt het een grote rol. Het lijkt wel alsof “wie ben jij” eigenlijk vraagt: “wat doe jij professioneel, en wat zegt dat over jouw waarde?” Voor mij gaat het verhaal veel verder. Wie je bent, hangt niet alleen af van je job, maar ook van je passies en wat je belangrijk vindt.
Misschien moeten we eens stoppen met doen alsof netwerken alleen nuttig is als je iets komt “halen” of “aanbieden”. Misschien mogen we meer ruimte maken voor mensen die gewoon willen luisteren, leren, rondkijken. Die even niet in een rol zitten, maar wel vol ideeën, kennis en nieuwsgierigheid.
Ik wilde dit gewoon eens benoemen. Misschien is dat op zich al een belangrijke eerste stap: toegeven dat we ons soms ongemakkelijk voelen, ook al is daar eigenlijk geen reden toe. Door het bespreekbaar te maken, creëren we ruimte om anders naar netwerken en naar elkaar te kijken.
