Getuigenis: als vijftigplusser op de arbeidsmarkt

getuigenis

opiniestuk

Getuigenis: als vijftigplusser op de arbeidsmarkt

Geplaatst op 18/05/2022 door Jo

Deel dit artikel

Vlak voor Corona verloor Johan zijn job bij een bedrijf waar hij al heel zijn carrière werkte. Hard nieuws om te slikken, sowieso, maar snel ontdekte hij ook hoe moeilijk het was om als 50+’er plots op de arbeidsmarkt te belanden. Leeftijdsdiscriminatie is een realiteit, dat bewijzen steeds meer onderzoeken, en voor mensen die op een oudere leeftijd plots zonder werk vallen, is het vaak een uitdaging om een nieuwe plek te vinden. Toch kan meer leeftijdsdiversiteit op de werkvloer alleen maar kansen bieden!

In deze blogpost vertelt Johan zijn persoonlijk verhaal over de mentale last om als vijftigplusser werkzoekende te worden.

Foto: Kianmehr Shirooyeh via Unsplash

Stel: je bent een 50’er. Je werkte 25 jaar in een bedrijf waar je zou “afzwaaien” op het einde van je carrière - de old school visie op de arbeidsmarkt, ja, dat is waar. Voor velen nu misschien een rare visie, maar vroeger was dat de standaard: zo ging het gewoon. Ook de plaats van oudere werknemers in een team stelde niemand in vraag: uiteraard horen ze er bij — ze hebben ten slotte heel hun leven bijgedragen aan het bedrijf.

Op het werk hing er al een tijdje een negatieve sfeer. Een besparingsronde werd al lang gefluisterd of half luidop gezegd. Het werd geen bijltjesdag, maar op teamvlak merkten we geleidelijk mensen die plots “weg” waren. De rode draad? Leeftijd, en dus het kostenplaatje dat erbij hoorde.

En toen, werd het mijn beurt. Oei, het zwarte gat.

Foto: Matheo Jbt via Unsplash

Als oudere werkzoekende kom je van de ene dag op de andere in een wereld terecht die je niet kent. Je weet dat het niet eenvoudig is: je bent te duur, je hebt een master, verwachtingen...allemaal zaken die van jou geen competitieve aanwinst maken. Als je de maatschappelijke trends reeds volgde, wist je het wel al. Toch? Je hoort via via dat firma’s zo’n aanwerving niet zien zitten, dat er eigenlijk niet echt een plek bestaat voor “jouw profiel” in de maatschappij.

En dan kom je op een eiland terecht.

Niet alleen in jouw sollicitatieproces, maar ook in jouw persoonlijke leven merk je dat de blik van anderen veranderd is. Het item wordt vaak ontweken. Het gesprek valt stil als je ergens een ruimte binnenwandelt. Je voelt dat er over je gepraat wordt. “Wat doet ie in een winkel om 14u op een dinsdag?” Het is duidelijk: je telt niet meer mee. En je zelfvertrouwen zakt dieper.

foto: Valentina Locatelli via Unsplash

Je geraakt niet weg van dat eilandje… en corona doet er nog een schep bovenop. Een eiland met enkel Zoom als reddingsboot.

Je beseft nu ook dat het leven niet enkel uit werk bestaat, maar er nog meer is. Het is een ingewikkelde zoektocht naar jezelf en je plek in de samenleving. De moed erin proberen houden is een uitdaging.

Maar je hebt geen keuze: niet opgeven, contact blijven zoeken. En nu dat Corona wat op de achtergrond raakt, kan je proberen nieuwe mensen te leren kennen, misschien zelfs wat netwerken.

Of misschien zoek je gewoon mensen met wie je kan praten: professionele hulp, lotgenoten waarbij je door interactie toch vooruitgang kan boeken. Of doe je aan vrijwilligerswerk, waarbij je kan ontstressen of je zinnen verzetten.

In ieder geval zal je verbinding nodig hebben: dat maakt echt het verschil. Ik ben er nog niet volledig uit, en weet nog niet wat morgen voor mij brengt. Maar ik weet dat ik nog veel heb te geven, en dat ze nog niet van me af zijn.