Reden voor een feestje — het verhaal van Fien (deel 4)

arbeidsbeperking

mentale gezondheid

Reden voor een feestje — het verhaal van Fien (deel 4)

Geplaatst op 02/11/2022 door Fien

Deel dit artikel

Je weg vinden in het leven is niet gemakkelijk als je een beperking hebt. In 2020 vertelde Fien in een reeks blogposts over haar persoonlijke zoektocht naar een diagnose, gepaste studies en werk. Twee jaar later komt ze terug met deel 4 van haar verhaal: “Reden voor een feestje”.

Op je bek gaan

Eind 2020 begon ik aan een opleiding van één dag per week als ervaringswerker in de psychiatrie. Graag wou ik mijn eigen ervaringen inzetten om anderen te kunnen helpen. Maar kort nadat ik startte op de cursus, bleek deze te belastend — vooral de verplaatsing naar de leslocaties. Ik baalde enorm, dat ik dit niet voorzien had. Dat ik mezelf overschatte. Zeker omdat toen ik het volgen van de lessen stopzette, ze voorts online doorgingen. Maar behalve de verplaatsingen waren ook de inhouden niet draaglijk voor mij. Ik kon het leed van de anderen niet aan. Was een job als ervaringswerker voor mij dus geschikt? Neen, eigenlijk niet.

In een dal vallen

De stages die ik deed via VDAB waren in aansluiting bij de opleiding, en die wou ik wel nog steeds graag doen. Maar ik deed ze niet goed: ik was te vermoeid, te afwezig, niet het bruisende zelf die ik moest zijn, niet zelfstandig genoeg. Ik had niet de bagage om te functioneren in die omgeving en in die rol. Zo kwam het dat GTB uiteindelijk besliste om me het statuut ‘niet-toeleidbaar’ op te kleven. Dit wil zeggen dat ze je niet in staat achten om tewerkgesteld te worden in het normaal economisch circuit, noch in een beschutte werkplaats, noch om vrijwillig of via stages een pad naar werk te betreden. Dat er andere zaken zijn die eerst moeten aangepakt worden. Ik viel in een diep dal. Er is zoveel dat ik nog wil doen, zoveel dat ik kan, en volgens mensen die mij een tweetal jaar hebben begeleid kan ik helemaal niks…

Een andere bril

Ik zakte weg in een depressieve episode. Wat nu? Naar het ziekenhuis wou ik niet meer gaan, maar misschien was dat wel nodig. Maar wat een wachtlijsten… Ik besloot te bekijken welke opties ik wel nog had. Ik opteerde opnieuw voor een studie, eentje die ik ècht wou deze keer. Ik koos voor interieurontwerp. Maar die studie bleek niet geschikt om gespreid op te nemen en enorm zwaar om te volgen. Dus schreef ik me snel weer uit om studiepunten te redden en mikte ik mijn pijlen op iets anders: vrijwilligerswerk in het buitenland. Dat was een enorm goede beslissing. Ik ging tien weken naar Polen en werkte daar aan promotie voor Europese en internationale uitwisselingen, iets wat ik ècht graag deed. Zo kwam ik erachter dat ik wèl nog dingen kan. Als mijn hart erin zit. Als mijn omgeving mij steunt en probeert te begrijpen.

Zelfvertrouwen versterken

Natuurlijk, het bleef best moeilijk. Ik heb last van vermoeidheid en pijn, ik begrijp niet altijd alle sociale verhoudingen en druk me niet altijd gepast uit. Maar daarnaast heb ik mooie kwaliteiten die er echt mogen zijn. En deze zijn veel belangrijker. Bij mijn terugkomst heb ik er dan ook een punt van gemaakt deze ervaringen uit te breiden en aan te sterken. Ik ben met vallen en opstaan begonnen als vrijwilliger in communicatie voor vzw’s. Ik heb een studie gezocht in de richting van het creërende en communicatieve werk dat ik deed in Polen, heb mijn moed bijeengezocht en ben verhuisd naar Brussel om die studies daar te gaan volgen. Ik geloof weer in mijn kunnen. Want als ik dat niet doe, wie doet het dan wel?

Terug aan de slag

Maar zoals dat altijd gaat, is het leven toch weer anders uitgedraaid. Nadat ik de studies wou aanvatten is gebleken dat doordat ik al zo lang probeer te studeren en een diploma te halen dat ik nooit mijn studies mèt studiebeurs kan afwerken. De enige manier waarop ik ooit zal kunnen studeren en een diploma bemachtigen is als ik het zelf financier, via een job dus. Zodoende heb ik de studieplannen voorlopig opgeborgen (en misschien wel voorgoed).

Nu heb ik een job gezocht waarvoor ik mijn uiterste best doe. Ik ben gelukkig in de nieuwe stad; een frisse wind kan veel doen. En zoals ik ontdekte in Polen, een steunende omgeving ook, en die heb ik wel, nu op mijn job. Ik droom ervan dat ik het goed mag doen op mijn job, daarnaast nog wat deugddoende vrije tijd mag hebben en een vervullende relatie. Als dat zou mogen, dan zijn we al heel ver.

De boodschap die ik anderen (met en zonder een beperking) wil meegeven is; maak je eigen toekomst, raap jezelf weer op na een faalervaring en laat je vooral definiëren door je successen. Iedereen verdient een plek om uit te groeien tot een prachtige bloem, maar je moet wel soms wroeten in de aarde, of jezelf durven verpotten. Wees moedig!