Zou ik iets anders kiezen, mocht ik vandaag opnieuw een afstuderende student zijn?
De vraag houdt me bezig. Ik ben nooit naar afstudeerbeurzen geweest. Ik had een gouden diploma, zo eentje waar werkgevers al om smeekten nog voor ik mijn laatste jaar had afgerond. Mijn eerste baas stippelde direct een glanzende carrière voor mij uit.
Mijn eerste manager was ook genadeloos met mensen. "Denk toch niet zoveel aan de anderen!" was een berisping die ik doorheen mijn hele loopbaan kreeg. Iets waar ik me altijd tegen verzette. Tot burn-outs toe.
Vandaag heb ik die carriére achter me gelaten en ben ik weer een beetje student. Ik sta hier als vrijwilliger voor Co-Searching op de Afstudeerbeurs in Gent. Met als doel mensen te helpen. Voor een organisatie die mensen samenbrengt. Ik mag mijn talent om te denken aan anderen de vrije loop laten.
Aanspreken like a boss
Op de achterzijde van mijn Co-Searching t-shirt staat dat ik op zoek ben naar werk 'like a boss'. Deze badass mentaliteit zullen we vandaag nodig hebben. Onze bescheiden infostand bevindt zich helemaal achteraan in de immense hal van Flanders Expo. Ver van de flashy infostands van grote bedrijven. Je loopt er zo voorbij. Actief aanspreken van de passerende studenten is dus de boodschap.
Gelukkig is er een eerste jongeman die me zelf aanspreekt. Hij heeft als postdoctoraal student een applicatie geschreven waarmee je CV's optimaal kan opmaken. Die zou hij wel eens willen testen op een echt publiek. Lijkt me een super onderwerp voor een toekomstige workshop! Ik stel hem voor aan Annelies en Malika uit het Co-Searching team, die zijn gegevens noteren.
"Hebben jullie zin om samen te zoeken naar werk, in plaats van alleen?"
Ik begin vlotter te worden in het aanspreken. Veel studenten zijn eerst wat verwonderd, maar willen dan toch meer weten. Dus vertel ik hen over het bijzondere concept van werkzoekenden die elkaar ondersteunen in de zoektocht naar werk. Ik geef voorbeelden van workshops die Co-Searching organiseert en probeer ondertussen ook het vrijwilligerswerk te pitchen. Een aantal kan ik overtuigen om hun gegevens te noteren. De anderen geven we een flyer mee.
Onwillige vriendin
Het type mensen dat ik ontmoet is heel divers. Een jongeman in rolstoel blijkt sterrenkunde te hebben gestudeerd en zou die passie graag verderzetten in onderzoek. Een dametje met hoofddoek wil als boekhoudster aan de slag, met de ambitie om ooit zelf een kantoor te leiden. Een buitenlands koppel dat enkel Engels praat sommen hun indrukwekkende studies op en zijn op zoek naar ondersteuning in het doolhof van de Belgische arbeidsmarkt.
Ook Malika en Annelies hebben hun handen vol. Geen moment verveling hier. Onze hoofden draaien op volle toeren terwijl de beurs gonst van de activiteit. Hashtag overprikkeling is hier op zijn plaats. Maar de adrenaline van het menselijk contact geeft ook een soort van high.
Ik spreek een groepje meisjes aan en ze roepen enthousiast tegen hun vriendin: "Dat is iets voor jou!"
Hilariteit. Ze hebben het over Co-Searching, niet over mij, voor alle duidelijkheid. De vriendin draait met haar ogen, ze is hier duidelijk tegen haar zin naartoe gesleurd. De enige van haar groepje die nog geen zicht op werk heeft. Maar ze laat me mijn uitleg doen en ik geef hen na afloop één voor één een foldertje.
"En ook nog eentje voor de onwillige vriendin!" zeg ik bij het laatste. Nu moeten ze allemaal lachen.
De workshop
Voor ik het weet is het vier uur en tijd voor onze workshop. Mede-vrijwilligster Kim en ik willen de studenten doen nadenken over de eerste stappen in hun zoektocht naar werk.
Het is leuk samenwerken met Kim. Het uurtje dat voor ons is gereserveerd is kort, dus we maken continu beslissingen over wat we wel en niet gaan doen. Het is super dat we die autonomie hebben. We spelen goed op elkaar in en creëren een geolied teamwork.
Als opwarmertje poneren we een paar stellingen en laten de studenten naar de voor of tegen kant wandelen.
"Afstudeerbeurzen zijn écht mijn ding!" stelt Kim enthousiast.
Oei, dat vinden ze helemaal niet. Ze zijn allemaal overweldigd door het immense aanbod op deze beurs. Maar tegelijk zien ze ook wel het belang van netwerken in. Is overprikkeling dan de noodzakelijke prijs die we daarvoor betalen? Een interessante discussie!
Daarna gaan onze deelnemers aan de slag met post-its. Welke stappen kunnen ze nu al nemen in hun zoektocht naar werk? Ze brainstormen een hoop ideeën bij elkaar. Elke stap is nu een post-it en die brengen we bij elkaar op een lange rol papier. Welke stap komt eerst? Wat is belangrijk?
Misschien beter eerst een respectabel mailadres aanmaken vooraleer je op LinkedIn gaat? En moet je eerst goed weten wie je bent en wat je zoekt? Of is dat een continu leerproces?
Het levert uiteindelijk een mooie tijdlijn van post-its op. Een plan van aanpak.
Gevoel van trots
Er valt nog veel te zeggen, maar ons uurtje is voorbij. Kim en ik nemen afscheid van de studenten. Ze zien er moe uit, het is voor hen ook een lange dag geweest. Maar hopelijk hebben we hen toch wat ideeën kunnen meegeven.
In de grote hal loopt de Afstudeerbeurs stilaan op haar einde. Terwijl we terugwandelen naar ons standje beginnen hier en daar standhouders al hun promotiemateriaal op te ruimen. Het geeft wel een bijzonder gevoel deel uit te maken van deze gigantische, zoemende bijenkorf.
De laatste studenten passeren, Annelies en ik gaan snel nog onze laatste cateringbonnetjes opmaken. Onze hoofden vol van alle indrukken vandaag. Overprikkeld to the max.
Maar het is een prijs die ik graag betaal. Want de ervaring zelf geeft dat effect als na een wilde rit in een achtbaan. Het sociale contact, het gevoel mensen te helpen, iets goeds te doen. Het zorgt voor een hoop geluksstofjes.
En een gevoel van trots op het werk dat ik doe.