"Beste overheid": brief van een langdurig werkzoekende

Beste overheid

Kijk, ik ben momenteel niet in staat om werk te vinden. Ik kan wel werk zoeken, maar vinden? Nee, dat lukt me niet. En als je er over nadenkt is dat ook waarvoor ik betaald word via een uitkering: om werk te zoeken. Zolang ik aantoonbaar zoek, krijg ik geld. Daarom doe ik dat. Sisyphusarbeid met een loon.



Maar eenmaal je mijn uitkering stopzet, eenmaal je besluit de stok te gebruiken in plaats van de wortel, heb ik eigenlijk geen enkele reden om nog werk te zoeken. Waarom zou ik? Want het is onmogelijk voor mij om werk te vinden. Het is zinloos.



Spendeer ik mijn energie (en de tijd die me rest) dan niet beter aan wat het leven betekenisvol maakt? Zoals lachen met vrienden, wandelen in de natuur, schrijven en vrijwilligerswerk doen op een plaats waar ik gewaardeerd word.



Spendeer ik mijn energie in dat geval trouwens ook niet beter aan overleven? Aan zoeken hoe ik zo lang mogelijk rondkom met de middelen die ik nog heb, nu mijn bron van inkomen weggevallen is. Proberen doen wat onmogelijk is, is bijzonder onverstandig in zo’n situatie. En daarna… tja, daarna.



En nu kan je misschien zeggen: Bojan, geef de moed niet op. Je hebt talenten, je hebt zoveel in je mars. Er is vast wel iets dat je kan vinden van job. Misschien. Maar ik zoek ondertussen al bijna 10 jaar op en af naar werk, zonder echt resultaat. En met veel pijn, tegenslag en een teleurstelling die door merg en been gaat.



Een ezel stoot zich geen 20 keer tegen dezelfde steen. Een werkzoekende wel, blijkbaar. Het is alsof ik telkens een elektrische schok kreeg toen ik aan de schrikdraad kwam, en nu komt een breedlachse consulent me vertellen dat er op de 21e draad vast geen stroom staat. Vergeef me als ik moeite heb dat te geloven, al twijfel ik er niet aan dat ze het goed meent, die consulent.