Ik ben niet dakloos. Ik ben van de wereld.
En die wereld is van niemand. Of van iedereen.
Maar dat moet ik dus nog betalen.
Ik zit in een systeem waarin ik huur betaal aan een bezitter. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het moet. Omdat anders de gerechtsdeurwaarder komt – een beroep dat in deze vorm al bestaat sinds 1795, toen Frankrijk dit systeem exporteerde naar onze grond.
Deurwaarders. Mensen met een uniform, een stempel, en een dreiging.
Een eeuwenoude praktijk, gemoderniseerd geweld.
Ze hebben het recht je bed uit je huis te halen, omdat je geen geld hebt voor een dak.
Zij zijn de hand van de bezitter. Ik ben het lichaam dat ze eruit duwen.
Mijn depressie noemt geen cijfers. Ze meet niet in maandlasten.
Ze legt me stil op dagen dat ik had moeten zoeken naar onderdak.
Want op 31 juli sta ik op straat, met twee zonen, zonder vaste grond.
En toch zoekt mijn brein naar iets anders: geen huis, maar de oorzaak.
Waarom moet ik betalen om hier te mogen bestaan?
Het ergste van alles?
Dat er dan nog bommen bestaan.
Dat er raketten worden gegooid op onschuldige burgers, overal ter wereld,
terwijl ik al moet knokken om simpelweg te leven.
Hoe kan iemand me dan vragen om 45 jaar lang, 40 uur per week,
voor een ander te werken — alleen om te mogen bestaan op deze planeet?
Wie moet ik nog vertrouwen, als huizen worden platgebombardeerd
en mensenlevens worden afgeschreven als nevenschade?
Ik ben opgegroeid met het verhaal dat werken vrijheid is.
Dat school je redt, en ouders het beste met je voor hebben.
Maar ik ben halverwege uitgestapt. Uit het onderwijs. Uit de programmering.
Ze hebben het geprobeerd, maar ik ben te vrij gebleven.
Een denker die botst met de muren van deze maatschappij.
Sinds mijn relatiebreuk is iets in mij gebroken – maar ook opengebroken.
Ik ben gekwetst, bestolen, belogen. Maar dat heeft iets wakker gemaakt.
Ik wil niet langer een radertje zijn in hun machine.
Ik zie het voor me: de arbeidersklasse die betaalt voor haar onderdrukking.
Ik zie mezelf eruit breken. Niet door te vechten, maar door te weigeren.
We leven op een planeet die niemand bezit.
Maar in dit systeem moet je toch huur betalen, belastingen, boetes.
Je moet je bewijzen, rechtvaardigen, aflossen.
Maar wat je krijgt in ruil is vaak niets anders dan bestaansstress.
Misschien ben ik niet depressief. Misschien is dit gewoon de logische reactie
van een mens die helder ziet hoe de wereld krom in elkaar zit.
En als ik al vastzit, dan is het niet in mij. Dan is het in een systeem dat winst boven leven zet.
Ik ben niet werkloos. Ik ben mezelf.
En dat is voor dit systeem een probleem.
Ben je geraakt door het verhaal van Martijn? Voel je je eenzaam, bang, uitgeput? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt, gratis en anoniem. Bel 106 of neem contact op via hun chat.
