Vorige zomer viel Nina* uit met een pre-burn-out. Gelukkig had ze een empathische werkgever die in de jaarplanning alvast rekening hield met haar afwezigheid en een huisarts die haar ook niet aanmaande om te snel terug in het diepe te springen. Geleidelijk aan werd Nina weer beter en ging ze progressief meer en meer werken. Groot was haar ontsteltenis toen ze ontdekte dat ze nauwelijks vakantiedagen opgebouwd heeft in die periode. Hoe moet ze nu de schoolvakanties overbruggen?
Pre-burn-out
Ik werk deeltijds in een klein en fijn bedrijfje. Het is echt mijn droombaan; ik hoop dat ik dit voor de rest van mijn leven mag blijven doen. Het ging lang heel goed, maar na de geboorte van mijn jongste kindje volgden een paar pittige jaren die hun tol eisten. Al snel had ik een gigantisch slaapgebrek opgebouwd. Toch ben ik 7 maanden na de geboorte opnieuw beginnen werken. Ik had vaak moeite om mij te concentreren, maar ik duwde door.
Pas na ruim een jaar sliep onze jongste door. Ik dacht dat het daarmee beter zou worden, maar ik voelde me elke dag zwakker worden. Het kostte steeds meer moeite om me door de dag te slepen en me te concentreren, zelfs op relatief eenvoudige dingen als een boodschappenlijstje, laat staan mijn werk.
Ik vond het raar dat ik niet beter werd en zocht hulp. Ik heb een aantal boeken gelezen, maar die hielpen ook niet. Dan maakte mijn psycholoog de inschatting dat het ging om een pre-burn-out, en maande mij aan om hier serieus mee om te springen. Diezelfde week kregen we te kampen met een groot persoonlijk verlies in de familie en dat was de druppel. Het was duidelijk: ik kon niet meer, ik was op. De huisarts zette mij voor drie maanden thuis.
In het begin waren de symptomen heel heftig. Ik kon niet lezen of niet naar schermen kijken zonder barstende hoofdpijn, zelfs geen tien minuten. Ik had hartkloppingen, stressnachtmerries, een verpletterende vermoeidheid, ik sliep niet door. Met de beste wil van de wereld had ik in die toestand niet kunnen werken, het was gewoon geen optie.
Beterschap
Na drie maanden merkte ik dat het geleidelijk aan beter ging en ben ik rustig begonnen met twaalf uur per week terug te werken. Ik ben heel dankbaar dat mijn werkgever mij altijd gesteund heeft, mij nooit onder druk gezet heeft en mij tijdens mijn ziekte en mijn progressieve terugkeer altijd beschermd heeft. Het was mijn eigen inschatting dat ik een beetje beter was, en dat beetje wou ik inzetten voor mijn werk.
Maar de symptomen waren nog niet helemaal weg, en het was niet gemakkelijk om de balans te vinden. Ik had de namiddagen hard nodig om te bekomen van de paar uur die ik in de voormiddag werkte. Ik voelde meteen dat het geen goed idee zou zijn om meteen in het diepe te springen, maar mijn werkgever bleef me gelukkig steunen.
Na enkele maanden ben ik van twaalf naar achttien uur werk per week gegaan. Ik voelde me steeds beter, niet meer zo overweldigd. De controlearts was het eens met mijn inschatting over progressief werken, die heeft me ook geen extra druk opgelegd.
Vakantiedagen
Onlangs gaf mijn baas me door hoeveel verlofuren ik krijg voor dit jaar… en dat bleek wat minder te zijn dan verwacht. Ging het om een rekenfout? Helaas niet.
Tijdens mijn ziekte wist ik dat ik 100% verlofdagen opbouwde in het eerste jaar ziekenverlof, dat was al één punt minder om stress over te hebben. Wat niemand me gezegd had, was dat die 100% enkel slaat op de maanden waarin je 100% thuis zit. Als je weer begint te werken, telt de tewerkstellingsbreuk die je dan aanhoudt. Dat wil zeggen dat voor de maanden waarin ik progressief werkte, ik enkel verlof opbouwde voor de uren die ik werkte, en niet voor de uren waarin ik ziek was. Een vriendin had een wet gevonden die stelt dat werknemers wél vakantiedagen krijgen voor de dagdelen waarop ze door ziekte afwezig zijn, maar door allerlei addenda gaat dat niet op voor mijn situatie.
Daar moest ik toch van bekomen. Ik voelde me erg gekwetst door de situatie. Het leek mij oneerlijk om, als je je best doet om terug te gaan werken, ondanks het feit dat je toch nog symptomen hebt, je afgestraft wordt omdat je je inzet.
Ik weet dat het niet ligt aan mijn werkgever. We hebben geen regeling om overuren om te zetten in verlof en we mogen ook geen verlof overdragen. Dat was extra zuur: de vakantiedagen die ik vorig jaar voor de grote vakantie zou inzetten maar niet opgenomen had omdat ik ziek was, kon ik niet allemaal meer opnemen voor het einde van het jaar, dus moest ik ze laten uitbetalen. En dan blijkt een maand later dat ik ze dit jaar zo hard zou kunnen gebruiken!
Wat nu?
Met twee jonge kinderen ligt het voor mijn man en mij niet altijd voor de hand om de schoolvakanties en koortsdagen te overbruggen. Het is elk jaar puzzelen hoe we onze vakantiedagen moeten inzetten. Nu heb ik voor 2025 maar drie weken vakantie, terwijl er veertien weken schoolvakantie zijn. Ik zit met mijn handen in het haar.
Ik ben zo geschrokken van het nieuws dat ik meteen nog meer uren ben gaan werken, mijn oude werkschema. Het is zwaar, het voelt echt niet goed, maar ik hoop dat het wel zal wennen, dat mijn genezingsproces de stap wel zal bijbenen.
Voor dit jaar komt het in orde. Mijn man en ik hebben de puzzel kunnen leggen voor de schoolvakanties, we hebben letterlijk elk verlofuur ingevuld en krijgen een beetje hulp van familie, dus zolang er geen onverwachte dingen gebeuren, moet het werken. Fingers crossed!
*Dit is een alias.
