Soms loopt het leven niet zoals gepland. Zes jaar geleden bevond ik me in een diep dal: een relatiebreuk, financiële problemen en twee jonge kinderen waar ik alleen voor moest zorgen. Dit is het verhaal van mijn reis terug naar stabiliteit – een weg vol uitdagingen, lessen en hoop. Misschien herken jij jezelf hierin, of kun je er iets uit meenemen voor je eigen pad.
De val en de veerkracht
Toen mijn relatie eindigde, verloor ik niet alleen mijn partner, maar ook veel van mijn financiële zekerheid. Ik was naïef geweest, verblind door liefde, en de rode vlaggen in onze relatie had ik genegeerd. Uiteindelijk bleef ik achter met lege handen, twee kleine kinderen, en een berg aan problemen: juridische kwesties, geldzorgen, en een gebrek aan richting.
Het dieptepunt kwam toen ik zelfs mijn baan verloor. Het was een zware realiteit, maar ik moest mijn prioriteiten opnieuw evalueren. Een sociaal werker gaf me het advies om eerst de chaos op te ruimen voordat ik weer aan werk dacht. En zo begon mijn focus volledig op mijn kinderen en hun welzijn te liggen.
Een nieuwe richting: terug naar school
Toen de storm wat ging liggen en mijn kinderen eindelijk een stabielere situatie hadden, besloot ik aan mezelf te werken. Ik meldde me aan voor een opleiding in de elektriciteit – een keuze die zowel spannend als uitdagend was. De combinatie van avondlessen, thuisstudie en stage was pittig, zeker tijdens de corona pandemie.
Het was te moeilijk om te combineren met de kinderen. Later vond ik pas een optie dagschool, waardoor ik ook mijn secundair diploma kon afwerken. Ik kon de algemene vorming vakken daar ook doen, in vorm van lessen of een proef om te bewijzen welke kennis ik al had.
Ik hield vol, fietste zelfs uren naar mijn stageplek, en haalde uiteindelijk mijn diploma. Het gaf me een gevoel van trots. Toch merkte ik iets onverwachts: het behalen van dat diploma voelde als een anticlimax. De weg ernaartoe had me meer voldoening gegeven dan het moment waarop ik het in handen had.
De worsteling met werk
Hoewel ik mijn diploma had, bleef ik worstelen om mijn plek te vinden op de arbeidsmarkt. Als alleenstaande ouder met beperkte steun was het moeilijk om werk te vinden dat aansloot bij mijn wensen. Soms moest ik terugvallen op banen onder mijn niveau, wat ontmoedigend kan zijn. Zeker als je daar ook niet direct aanvaard word.
Ik leerde echter een waardevolle les: “afwijzing is geen persoonlijke aanval.” Het bedrijf zoekt iemand die past binnen hun eisen; dat betekent niet dat ik tekortschiet. Solliciteren is een spel van kansen, en elke ‘nee’ brengt me dichter bij een ‘ja’.
Wat ik heb geleerd:
1. Blijf doorzetten, zelfs als het zwaar is. Succes komt niet altijd snel, maar kleine stappen vooruit maken het verschil.
2. Laat je niet ontmoedigen door afwijzing. Zie elke sollicitatie als een oefening en een stap naar je doel.
3. Zorg voor balans. Hoewel mijn kinderen mijn prioriteit zijn, moet ik ook aan mezelf denken: sporten, een hobby zoeken, en mijn sociale kring opbouwen.
Blik op de toekomst
Mijn pad is nog steeds hobbelig, maar ik blijf zoeken naar een baan die bij mijn situatie past. Misschien werk ik nu niet als elektricien, maar mijn diploma was geen verspilde moeite – het was een bewijs dat ik kan doorzetten en leren, ongeacht de omstandigheden.
Voor anderen die zich in een moeilijke situatie bevinden, wil ik dit meegeven: Je bent niet alleen. Zoek hulp, blijf dromen, en zet kleine stappen vooruit. Er is altijd een weg, ook al lijkt die op dit moment niet zichtbaar.
Als je zelf moeite hebt met het vinden van werk dat bij je past, overweeg dan om hulp te zoeken bij instanties zoals Individueel Maatwerk van VDAB. Het kan het verschil maken.
Samen kunnen we elkaar sterker maken. 💪
En jij, wat heb jij geleerd uit je dieptepunt?
