“Komaan, Johan, je moet niet zo veel stressen!”

mentale gezondheid

“Komaan, Johan, je moet niet zo veel stressen!”

Geplaatst op 13/04/2022 door Jo

Deel dit artikel

Op een bepaald moment in ons leven hebben we allemaal te maken met een vorm van stress. Werk zoeken, presteren, mee zijn met het nieuws, afspreken met de vrienden, aanwezig zijn voor de familie… soms is het gewoon te veel en kunnen we gemakkelijk verstrikt raken in onze angsten.

Vandaag deelt Johan zijn ervaring met stress en enkele tips die hij gaandeweg heeft geleerd.

Mentaal welzijn is een hot topic in onze drukke maatschappij: je goed in je vel voelen is in alle facetten van het leven belangrijk, zeker in je werksituatie. Vooral als je aan het solliciteren bent, is een mentaal evenwicht een onmisbare factor. Alleen als je mentaal sterk staat, kan je jezelf ‘verkopen’ in een sollicitatiegesprek: confidence is key, en dat is niet altijd evident om te vinden.

Zelf heb ik al meermaals een mentale dip moeten overwinnen: ik weet dus maar al te goed hoe moeilijk het is om een mentaal evenwicht te vinden en te behouden. Doorheen de jaren heb ik leren accepteren dat mentale gezondheid een voortdurend werkproces is, met veel ups en downs, en zonder einddatum. Voor mij was de belangrijke factor leren omgaan met stress.

Wat is stress?

Stress is hoe we individueel omgaan met specifieke situaties die voor spanning kunnen zorgen. Iedereen ervaart wel eens een bepaalde vorm van stress, en sommige mensen slagen er in om hun stress te gebruiken op een positieve manier. Er is dus ook gezonde stress! Maar soms blijft het aanhouden, en dat wordt snel problematisch: tot op het punt dat de draaglast zodanig groot wordt, dat je niet meer normaal kan functioneren.

Bij mij werkt stress meestal blokkerend: als ik te veel en te lang onder spanning sta, bevries ik. Dit is een probleem dat je in onze moderne maatschappij vaker ziet: alles moet altijd beter, sneller. Presteren is belangrijker dan al de rest, er wordt gewoon te veel geëist van ons. Meer en meer mensen vallen uit de boot, en sommigen geraken er niet meer op.

Piekeren & loslaten

Elk mens piekert wel, maar bij sommigen loopt het uit de hand. Vaak lijdt piekeren tot psychische en lichamelijke klachten, bijvoorbeeld slapeloosheid. Maar wat kan je er aan doen? Een wonderoplossing is er niet. Wat je wél kan doen is leren er minder energie in te stoppen.

Roland Rogiers geeft met Loslaten een handleiding om verder te geraken in dit proces. Zijn werk is een zoektocht naar oplossingen, en in dit boek kan je oefeningen en tips vinden om te werken aan een nieuwe mindset voor dit vervelend probleem. Aandachtstrainingen gefocust op lichaam, dagelijkse handelingen, oncomfortabele gewaarwordingen, emotionele ervaringen... De auteur tracht in zeven weken via zeven modules je te helpen leven met je eigen stress; leefbaar houden is de doelstelling. Deze werkwijze werkt op basis van de cognitieve gedragstherapie, het is een soort DOE-methode om piekeren een plaats te geven.

Loslaten, Roland Rogiers

Tonen van mentale kwetsbaarheid

“Hoe est ermee?” is de standaardbegroeting of opener voor een kleine of grotere conversatie. “Goe” is het standaardantwoord. En de ultieme dooddoener! Door mijn eigen ervaring heb ik geleerd om te durven redelijk antwoorden: soms gaat het goed, soms minder, en dat moet ik ook kunnen toegeven. J’suis pas tout seul à être tout seul stelt Stromae als opener, en dat is ook zo: met zijn eerlijk lied en zijn prestatie op nationale televisie, beroerde hij veel mensen, die zich plots minder alleen voelen.

Iets langer geleden, zong The Cure ‘Boys don’t cry’: historisch werd het uiten van gevoelens gemeden, zeker als man. Gelukkig zijn we de laatste jaren het patriarchaat aan het deconstrueren, en is dit aan het verbeteren.

Rolmodellen uit de maatschappij leveren ook een positief effect: denk maar aan Selah Sue, Bart Schols en Tom Dumoulin om voorbeelden te nemen uit de muziek-, actua- en wielerwereld. Mensen zoals ons, eigenlijk, die hun kwetsbare kant open durven delen, en gesprekken rond mentale gezondheid helpen normaliseren. Aangrijpend, zeker voor iemand die daar ook mee worstelt.

Mentale gezondheid is eindelijk ook op de regeringstafel beland: stap per stap maken de stigma rond geestelijke gezondheid plaats voor meer empathie en een betere opvang voor mensen die zorg nodig hebben.

Persoonlijk vind ik in mijn eigen omgeving nog te weinig begrip. Gelukkig vind ik wél verbinding in andere kringen, bij mensen die gelijkaardige ervaringen hebben meegemaakt. Er is langzaam maar zeker een evolutie bezig in de maatschappij: beter luisteren naar elkaar en anderen begrijpen, de communicatie verbeteren… opkroppen is zelfdestructief. Alléén kan je een aantal zaken bij jezelf verbeteren, maar samen raken we veel verder!