Ruim een jaar geleden ben ik gestart als vrijwilligster bij Co-Searching. Toen ik me aanmeldde bij Co-Searching, kwam ik zelf uit een hectische periode. Ik wou niet te veel hooi op mijn vork nemen. Maar toch…dat ik zelfs na een drukke periode behoefte had “om weer een activiteit uit te oefenen” typeert mij: ik ben een bezig bijtje! Rust vinden blijft een uitdaging. Toen we in juli beslisten om met Co-Searching een wandelcoaching voor werkzoekenden te organiseren, twijfelde ik er niet aan om zelf ook deel te nemen en rust te gaan opzoeken in de natuur.
Onder de enthousiaste begeleiding van Miranda, Co-Searching vrijwilligster en gecertificeerd wandelcoach, gingen we op 20 augustus 2019 op stap met een groep van 13 deelnemers.
Hieronder lees je meer over mijn ervaringen!
Grillige natuur
We spreken af buiten aan het sportcomplex Schotte in Aalst vlakbij het grote stadspark waar we straks gaan wandelen. De zon schijnt maar net ervoor waren een paar stapelwolken van de partij. In de ochtend had ik al moeite om mijn wandeluitrusting te kiezen: wel of geen paraplu? Hoedje tegen de zon? Stevige stapschoenen tegen modderplassen? Miranda beaamt dat de natuur onvoorspelbaar is, maar we leren ons aanpassen, ook wanneer de weersomstandigheden niet ideaal zijn. Een mooie metafoor voor het leven waar we niet altijd vat hebben op alles. Dit is een van de principes van wandelcoaching: we gaan de natuur niet uit de weg maar leren omgaan met wat ons overkomt.
Net voor de wandeling starten we met een kort kennismakingsmoment: iedereen stelt zich voor aan de hand van drie kerntalenten. We krijgen een talentenlijst die ons gelukkig op weg zet maar ik merk dat het niet zo evident is: welke talenten springen eruit? In welke drie kernachtige woorden zou ik mezelf en mijn talenten omschrijven bijv. tijdens een sollicitatiegesprek? Ik denk niet te veel na en kruis spontaan een paar talenten aan. Maar het blijft hangen. Hiermee wil ik waarschijnlijk thuis nog verder aan de slag.
Daarna wandelen we richting het stadspark. Wandelcoaching is letterlijk in beweging komen. Ik betrap er mezelf op dat ik al snel in een gesprek raak met een deelneemster. In een workshop waar je naast of tegenover elkaar zit, was ik misschien niet zo snel gaan praten. Hier voelt het natuurlijker aan, de stroefheid valt weg. De natuur doorbreekt een onzichtbare grens en laat me toe spontaner te zijn.
Learn to breathe
Wanneer we aankomen in het park, wijst Miranda op de symboliek om door de toegangspoort te wandelen. Door de poort stappen, betekent op adem en tot jezelf komen. Niet gemakkelijk. Want op weg naar het stadspark was ik aan de praat geraakt, kreeg ik een snelle ademhaling, probeerde ik anderen bij te benen. Rust in mijn hoofd heb ik nog niet. Ik heb net een drukke ochtend achter de rug die blijft nazinderen.
We krijgen een opdracht mee: Miranda stelt een kleine wedstrijd “snelwandelen” voor: zo snel mogelijk wandelen tot het punt dat zij aanduidt. En ja…we haasten ons daar naartoe, sommigen komen buiten adem aan. Met deze oefening wil ze iets illustreren: wanneer we te snel willen gaan, ademen we hoog, en niet via de buik. Een deelnemer meldt dat je vooral in stresssituaties gemakkelijk oppervlakkig ademhaalt. Teruggaan naar een buikademhaling is dan niet zo voor de hand liggend. Samen oefenen we de buikademhaling in, drie minuten lang. Ik doe de oefening met de ogen dicht. Drie minuten lijken ellenlang! In mijn hoofd tel ik af, mijn gedachten leiden me weg. Wanneer ik na drie minuten de ogen open, ben ik verbazend genoeg kalmer. Mijn lichaam is letterlijk tot ademrust gekomen.
Zintuigen prikkelen
Miranda nodigt ons uit om verder te wandelen met onze zintuigen, de natuur in ons op te nemen. Bewust luisteren, zien, geuren opnemen…Het is een uitdaging. Vandaag is er letterlijk veel activiteit op ons wandelpad: spelende kinderen, wandelaars met honden, luidruchtige straatwerkzaamheden rond het park…We worden aangemoedigd om bij onszelf te blijven, weinig aandacht te besteden aan “storende” externe factoren. Ik vind het niet vanzelfsprekend want ik ben heel gevoelig voor geluiden. Ik tracht me te focussen op mijn stappen, het contact met de aarde, de schoonheid van de bomen, de kleuren van de bladeren. Het dringt tot me door dat ik vaak verstrikt ben in interne dialoogjes wanneer ik alleen ga wandelen in de natuur. Ik leer nu “anders te wandelen”. De natuur krijgt meer plaats, mijn gedachten zet ik op stil.
Problemen oplossen en kaderen
Wanneer we zijn aanbeland bij de grote Spiegelvijver, krijgen we een oefening mee: probeer je een onopgeloste vraag voor te stellen en link ze aan een object dat je in het park opraapt. Laat vervolgens je object na een tijdje vallen, alsof je vraag opgelost is. En voel wat het met je doet.
Ik worstel momenteel met een heroriëntatie in mijn loopbaan. Ik vind een kleine tak met vele mooie vertakkingen als symbool voor de verschillende professionele wegen die ik kan bewandelen. Maar ik heb moeite met loslaten. Ik leg mijn takje uiteindelijk voorzichtig in een struik. Wanneer ik het wegleg, probeer ik me in te beelden hoe het voelt wanneer ik mijn vraag loslaat. Ik voel rust, vertrouwen, zekerheid. Ik besef dat ik toch veel tob over mijn oriëntatie. Dat af en toe loslaten me wel zal helpen om een heldere kijk te krijgen op een oplossing.
We krijgen vraagjes op papier als houvast om onze vraag op te lossen: welke acties stellen we? Wat willen we ermee bereiken? Ik zet me naarstig aan het schrijven en reflecteer over mijn acties en gevoel. En ben dankbaar dat ik ook daarmee nieuwe inzichten opraap.
Collages maken
Verder in het park komt een laatste oefening aan bod: een collage maken van je persoonlijkheid met objecten uit de natuur. Een mooie link met de eerste talentenoefening: welke talenten zie je bij jezelf, hoe komen die tot uiting in je persoonlijkheid? Ik ga aan de slag met takjes en bladeren en begin voorzichtig aan mijn eigen collage. Ze spreekt me aan, en toch ook weer niet — misschien wou ik nog meer objecten inzamelen? Nog meer schakeringen toevoegen? Ik ben zelf wat vertwijfeld over mijn eigen collage maar luister geboeid naar de uitleg van een deelnemer die de symboliek van zijn collage uitlegt. Ik word er stil van en ben zelfs lichtjes ontroerd.
Nagesprek
Om een mooie dag af te sluiten, gaan we allen naar het parkcafé “het Melkhuisje”. Tijd voor een drankje (en voor de grote honger: pannenkoeken!). Het is er gezellig vertoeven op het terras aan de vijver, onder de bomen, ik voel me nog steeds verbonden met de natuur. Er is ruimte voor gesprekken en uitwisseling, voor praten over uitdagingen waar we voor staan, moeilijkheden die we ondervinden. We kunnen elkaar tips geven, steun, advies. Ik leer een paar collega-vrijwilligers beter kennen want ook als vrijwilligers staan we sterker als we bouwen aan ons eigen netwerk.
Besluit
Wat ik ervan heb gevonden? Ik was aangenaam verrast dat ik in groep zo zou kunnen genieten van de natuur. Na een ietwat onrustige start, slaagde ik erin om mij te laten meedragen door de natuur en de groepservaringen.
De natuur als symbool voor wie we zijn of wat we ervaren, vond ik een mooie openbaring voor mezelf. De symboliek die andere deelnemers gaven aan hun natuurvoorwerpen vond ik verrijkend.
Ik ben naar huis gegaan met een paar inzichten: dat ik mijn ervaringen en reflecties op papier kan zetten om ze concreter te maken. En dat ik de natuur ook als dialoogpartner kan omarmen, om rust te vinden in mezelf, te bouwen aan mijn veerkracht en houvast te vinden in mijn loopbaanwensen. En dit alles omringd door een enthousiaste, goed voorbereide wandelcoach die steeds zorgde voor een veilige sfeer en aandacht had voor onze noden.
