Heb je ooit als kind gedroomd van een betere toekomst? Een leven dat groter was dan wat je op dat moment kon zien? Ik wel.
Ik ben opgegroeid in een eenvoudige familie in Albanië. Mijn vader werkte hard als topograaf om zes kinderen te onderhouden. Mijn moeder had altijd haar handen in de aarde, zorgend voor onze tuin en dieren.
Als kind zat ik vaak voor het raam te staren naar de verte, dromend. Wat is er nog allemaal mogelijk? Wat ligt er nog buiten wat ik ken? Ik wist het niet, maar ik voelde het: er is méér.
Toen ik op mijn achttiende de kans kreeg om naar België te komen studeren, was mijn antwoord meteen duidelijk: “Po!” (Ja! in het Albanees). Geen twijfels. Geen angst.
Mijn doel was helder: mijn verhaal moest een succesverhaal worden. Niet alleen voor mezelf, maar uit dankbaarheid voor alle opofferingen van mijn ouders, mijn familie, mijn verleden.
De realiteit: een droom met hobbels
In 2014 begon mijn traject in België. Wat ik me niet had gerealiseerd: hoe zwaar het echt zou zijn. Een nieuwe taal, een onbekende cultuur, andere gewoontes, mentale aanpassingen, bureaucratie, en het gevoel dat ik mezelf elke dag moest bewijzen.
Ik dacht dat het moeilijk zou worden, maar ik had het nog onderschat. Toch had ik een keuze: klagen of groeien. Ik koos voor dat laatste.
“Geen excuses. Geen klachten. Bouw aan een ijzeren mentaliteit.”
Ik moest leren omgaan met negatieve feedback, met onbegrip, met het gevoel niet altijd mee te tellen. Maar ik hield één ding vast:
“Ik ben hier met een reden. En ook al was ik niet geboren in dit land, ik verdien dezelfde kansen als iedereen — maar ik moet ze zélf veroveren.”
Hoe taal mijn sleutel werd
De grootste drempel? Taal. Zonder Nederlands voelde ik me buitengesloten. Op school, in de winkel, op zoek naar werk — overal waar ik kwam, merkte ik dat taal méér is dan communicatie. Het is toegang. Tot werk, tot vrienden, tot een leven.
Ik schreef me in voor een intensieve taalcursus Nederlands. Binnen 9 maanden haalde ik een B2+ niveau — genoeg om verder te studeren, om te solliciteren, om een leven op te bouwen. Maar ook genoeg om te beseffen:
“Standaardtaal helpt, maar het echte leven spreekt dialect, tussentaal, en veel sneller dan in de les.”
5 stappen die mijn pad veranderden
1. Start met een goede basis
Een intensieve taalcursus gaf me de structuur en ondersteuning die ik nodig had. Theorie is belangrijk, maar praktijk nog meer.
Tip: Kies een traject dat bij je past. VDAB, inburgeringscursussen, CVO's… Er zijn meer opties dan je denkt.
2. Omring jezelf met Nederlands
Ik zette mijn gsm in het Nederlands, luisterde naar de radio onderweg naar huis, keek Vlaamse programma’s met ondertitels en zong mee met Nederlandstalige muziek (ook al klonk het eerst nergens naar).
Tip: Taal leer je niet alleen in de klas, maar vooral in het echte leven.
3. Accepteer het ongemak
De eerste sollicitatie, de eerste telefoontjes, de eerste keer dat ik niets begreep in een gesprek — het voelde beschamend. Maar ik ging door.
Tip: Focus niet op perfectie. Focus op communicatie. Mensen helpen je wel… als je het probeert.
4. Bereid je goed voor op werk zoeken
Nederlands gebruiken bij sollicitaties was spannend. Maar hoe vaker ik oefende, hoe beter ik werd. Mijn motivatie maakte het verschil.
Tip: Schrijf je motivatiebrief in het Nederlands. Oefen je “elevator pitch”. En wees eerlijk: zeg dat je nog leert, maar wil groeien.
5. Fouten maken is oké
Ik heb zóveel fouten gemaakt. Verkeerde lidwoorden, kromme zinnen, rare accenten. Maar ik bleef praten. Elke dag opnieuw.
Tip: Lach om je fouten. Leer eruit. En vooral: zwijg niet uit schaamte. Spreek met trots.
Je kan niet wachten op kansen: je moet ze zelf maken
Mijn verhaal is geen standaard succesverhaal. Het is een reis met vallen en opstaan. Ik moest veel zelf uitzoeken. Veel missen. Veel leren. Maar als ik terugkijk, ben ik trots. Niet omdat alles makkelijk ging, maar omdat ik bleef doorgaan — ondanks alles.
Als jij ook nieuw bent in een land, weet dan dit:
Het is niet gemakkelijk. Maar jij bent niet alleen. En het is mogelijk.
En als je Vlaming bent en dit leest:
Jouw geduld, jouw openheid en jouw erkenning van onze inspanning kunnen het verschil maken.
Mijn boodschap aan jou
Laat niemand je vertellen dat je “te laat” bent, of dat het “te moeilijk” is. Begin waar je bent. Gebruik wat je hebt. Doe wat je kan. Spreek. Oefen. Faal. Herbegin.
Want uiteindelijk… is elke fout een stap dichter bij jouw verhaal.
Ben jij ook anderstalig en heb je een weg afgelegd in België? Zoek je nog je plek? Of wil je je ervaring delen? Laat een reactie achter op onze socials, deel deze blog met wie het nodig heeft, stuur Marie gerust een bericht of voeg ze toe op LinkedIn. Je staat er niet alleen voor!
In onze conversatiegroep "Looking for a job when you don't speak Dutch (yet)" kan je uitwisselen over de drempels die je tegenkomt als anderstalige werkzoekende.
