Ik ben Martijn, deelnemer en schrijver bij Co-Searching. Al jaren probeer ik mijn leven opnieuw op te bouwen na moeilijke periodes waarin ik te veel moest dragen en te weinig gedragen werd. Dat heeft me stiller gemaakt, maar ook eerlijker over wat ik echt belangrijk vind.
Door mijn schrijverswerk kwam ik bij Co-Searching terecht. Misschien was dat geen toeval. De oprichters voelden tien jaar geleden dezelfde nood aan verbondenheid die ik vandaag nog steeds voel. Hier ervaar ik dat ik niet de enige ben die op zoek is naar erkenning, respect en een manier om opnieuw mee te doen.
Ik had geen specifieke verwachtingen voor het evenement. De dagen voordien waren zwaar: het huishouden, de opvoeding van mijn kinderen, het gevoel dat ik constant moet blijven volhouden. Wat ik vooral hoopte, was wat ademruimte vinden. Even het gevoel krijgen dat ik erbij hoor en dat ik nog iets kan betekenen.
Het evenement vond plaats in het Educentrum in Gent, van 13 uur tot 22 uur. Het was tegelijk een inspiratiedag en een viering van tien jaar Co-Searching. De ingang was wat moeilijk te vinden, maar eens binnen voelde het warm en ongedwongen aan. Ik kreeg een naamsticker, stapte de zaal binnen en zag mensen die elk op hun manier bezig zijn met arbeid, werkloosheid of de grenzen daartussen.
Één maat of op maat?
Dr Sophie Cuinen (KUL en Open Universiteit) stelde de resultaten voor van onderzoek die ze jarenlang uitvoerde samen met andere onderzoekers onder de KULeuven. Het ging over de keuze tussen een economisch of psychologisch insteek als het om activering gaat, over foute aannames waar het beleid zich op baseert, en over mogen werken versus moeten werken.
De keynote was interessant, al merkte ik dat mijn gedachten soms afdwaalden. Terwijl Sophie sprak over cijfers en tendensen, dacht ik aan wat er allemaal niet in die statistieken past: mensen die geïsoleerd leven, in instellingen of in armoede.
Het deed me beseffen hoe “zorg” steeds meer een systeem lijkt te worden waarin problemen bijna een verdienmodel zijn. Dat gevoel bleef bij me hangen.
Panelgesprek: Hoe behouden we de menselijke maat op de arbeidsmarkt?
Tijdens het gesprek met Sophie Cuinen, Wim Dujardin (VDAB), Joris Van Hoye van The Bee Academy en ervaringswerker Dennis Nerinckx kwamen veel inzichten voorbij over werken, niet werken en alles wat daartussen zit.
Ze spraken onder andere over het statuut Sociale TewerkstellingsOnderneming (STO), waarbij reguliere bedrijven maatwerk kunnen bieden, onder voorwaarde dat ze minimaal 30% van hun werknemers tewerkstellen met individueel maatwerk. Werkzoekenden met een afstand tot de arbeidsmarkt krijgen zo de kans om begeleid te worden naar een passende job. Dit creëert meer kansen voor hooggeschoolden om een job te vinden die bij hun competenties past.
Ik herkende mezelf ook in de woorden van Dennis, vooral toen hij opmerkte dat er heel veel ontbreekt, op alle niveaus, als we iedereen die buiten de middenmoot valt een plek willen geven. Het is makkelijk om te praten over activering en de anderen met de vinger te wijzen, maar weinig mensen komen met concrete oplossingen. Ik moest tijdens het gesprek vaak denken aan ‘De opkomst van de meritocratie’, het boek van Michael Young die me onlangs inspireerde voor deze blogpost.
Elkaar inspireren
Een ambassadeur van Amal vzw, Werkfit van I-Diverso en de ervaringswerkers van GTB kwamen hun werking kort voorstellen om deelnemers te inspireren met inclusieve initiatieven op de arbeidsmarkt. De pitches maakten indruk. Tegelijk vroeg ik me af: waar hoor ik zelf thuis? Waar pas ik in dat verhaal? Toch stelde het gerust om te zien dat ik daar niet alleen in ben. Er zijn duidelijk meer mensen die zoeken naar betekenis buiten de klassieke werkstructuren.
Zie ze zingen!
Tijdens het netwerkmoment voelde ik dat ik makkelijk contact kan leggen, maar dat er altijd een deel van mij wat op de achtergrond blijft. De sfeer was warm, er was eten en drinken, mensen praatten en lachten. Enkele aanwezigen spraken me aan over mijn schrijverswerk en mijn band met Co-Searching.
Later volgde een zangmoment met nummers over buitenbeentjes, veerkracht en volhouden. Dat raakte iets in mij. Even kon ik de vermoeidheid loslaten en gewoon genieten van het moment. Dit werd mogelijk gemaakt door Zie Ze Zingen, een bruisend Gentse duo dat onder het motto ‘Een groep klinkt nooit vals’ de kracht van samenzang gebruikt om connectie te creëren met groepen mensen. Een perfecte match met de Co-Searching bende, dus!
Reflectie
Voor mij gaat een arbeidsmarkt op mensenmaat over veel meer dan werk alleen. Het gaat over menselijkheid, erkenning en verbondenheid.
Voor mijn scheiding leefde ik volgens het klassieke patroon: werken, zorgen, herhalen. Nu leef ik met de druk om overeind te blijven in armoede en onzekerheid. Ik mis het werk, maar niet het systeem. Wat ik mis, is een plek waar inspanning weer zinvol voelt, waar waardigheid even belangrijk is als loon.
Ik besef dat er kansen zijn, maar dat motivatie en richting tijd nodig hebben om terug te keren. Of ik ooit opnieuw voor een werkgever zal werken of iets eigen zal opbouwen, weet ik nog niet. Die vraag blijft open.
Afsluiting
Wat ik vooral meeneem, is dat ik gezien word. Dat er plekken bestaan waar mensen zoals ik niet vergeten worden. Ik weet dat ik nu niet voltijds kan werken, hoe graag ik dat ook zou willen. Sommige dingen in het leven zijn hard werken zonder loon. Toch geeft Co-Searching mij het gevoel dat ik nog deel uitmaak van iets groters, van een gemeenschap die begrijpt wat waardigheid betekent.
Een arbeidsmarkt op mensenmaat betekent dat iedereen mag meedoen, ook al is er even geen plek.
