Ik ben Stefanie, crossmedia-studente en werkzoekende. Na een lange periode op ziekte, ben ik weer op zoek naar mijn plek op de arbeidsmarkt. Ik neem je mee in mijn proces van het overwinnen van innerlijke blokkades, opbouwen van zelfvertrouwen, persoonlijke groei en de uiteindelijke zoektocht naar werk.
Mijn grootste uitdaging: de angst om niet goed genoeg te zijn
Zolang ik het mij kan herinneren, heb ik al bepaalde angsten in mij. Ik was voor mezelf nooit goed genoeg. Nog voor ik iets kon proberen brak ik mezelf al af door te denken: dit ga ik nooit kunnen of durven. Maar het begon pas mijn leven echt te bepalen in 2020, toen de wereld stilviel door de pandemie. Mijn burn-out nam de overhand en ik had net een intense relatie beëindigd. Ik voelde me volledig verloren. Zelfs een simpele boodschap doen in de supermarkt ging gepaard met een eindeloze stroom van “maar wat als”-gedachten.
Ik had in niets of niemand nog vertrouwen, maar vooral niet in mezelf. Wie ben ik eigenlijk nog? Wat voor betekenis heb ik nog als persoon? Mijn huisarts stelde voor dat ik een tijdje thuisbleef en wekelijks bij hem langskwam, al was het maar voor vijf minuten. Ondertussen begon ik me steeds vreemder te gedragen op sociaal vlak. Ik, die altijd in de horeca en retail had gewerkt en dus altijd sociaal moest zijn, vond het plots heel moeilijk nog met mensen om te gaan. Ze maakten me bang. Ik had het gevoel dat ik niets meer te vertellen had. Dit was het begin van mijn zoektocht naar mezelf en mijn plek terug in de maatschappij.
De kracht van kleine stappen en successen
In een poging om mezelf terug te vinden, besloot ik om katten- en hondentrimmer te worden. Ik had altijd al een passie voor dieren en zag dit als een mooie kans. Twee jaar lang studeerde ik ervoor en behaalde uiteindelijk mijn diploma voor kattentrimmen. Maar toen de examens voor hondentrimmen naderden, sloeg de faalangst toe. Ik mocht van mezelf geen fouten maken. Zelfs al zei iedereen om me heen dat ik talent had – mijn stagebegeleiders, docenten, mensen die mijn werk zagen – ik geloofde het niet. Of wilde het misschien toch niet? En haakte af.
Ik had hier 2 jaar naartoe gewerkt en kon het maar moeilijk loslaten. Ik zag een vacature voor vrijwilligerswerk bij mensen met een beperking: wandelen met je eigen hond. Dat hield in als je een lieve zachtaardige hond had, je een wandeling kon inplannen samen met enkele bewoners die een hond in hun leven missen. Ook vond ik een oproep voor het inzamelen van voedsel voor een dierenvoedselbank. Hier ging ik dan opzoek naar sponsors die af en toe een donatie konden of wilden doen aan deze organisatie zoals diervoederbedrijven enz. Ik mailde voor beide en kon meteen aan de slag.
Mijn eerste wandeling met een kleine groep mensen en mijn hond staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Toen ik naar huis reed, had ik een lach tot achter mijn oren en tranen in mijn ogen. Ik had die dag het verschil gemaakt voor iemand anders. Die ervaring leerde me dat kleine stappen wél tellen en dat succes niet altijd groot hoeft te zijn.
Van verlamming naar actie
Ondertussen had ik ook een nieuwe relatie. Maar bij sociale gelegenheden, zoals familiebezoeken of ontmoetingen met vrienden van mijn vriend, werd ik doodnerveus. Soms zo erg dat ik letterlijk flauwviel of wegvluchtte. Dit stelde voor de mensen in die situatie niet zo veel voor, maar in mijn hoofd werd dit iets heel groot. Gelukkig had ik vrienden die me accepteerden zoals ik was, zonder me te overladen met vragen waar ik nog geen antwoord op had.
De stress om opnieuw aan het werk te moeten gaan, bleef groeien. Het idee dat ik misschien terug horeca of retail moest doen, terwijl ik wist hoe ongelukkig dat me maakte, was verlammend. Toen ik een brief kreeg van mijn ziekenfonds over een evaluatiegesprek, sloeg de paniek toe: er stond in dat ze mijn traject wouden herbekijken en mijn volgende stappen om werk te hervatten eens af toetsen en bespreken. Ook de sociale druk werd inmiddels groter. Ik kreeg regelmatig bericht van collega’s of ik nog terugkwam en wanneer? De schaamte naar hun toe groeide natuurlijk ook. Overweldigd diende ik impulsief mijn ontslag in, uit angst voor wat zou komen. Ik dacht dat dit het beste was voor iedereen: zo moest ik niet terug naar mijn werkplek, konden mijn collega’s iemand anders zoeken en was ik direct beschikbaar voor een nieuwe job. Toen ik daadwerkelijk met mijn ziekenfonds in gesprek ging, besefte ik pas dat ik nog lang niet klaar was voor een terugkeer naar de arbeidsmarkt.
Ik besloot om echte hulp te zoeken en startte een herintegratietraject in samenwerking met de VDAB en mijn ziekenfonds. Ik volgde HSP-workshops, ging opnieuw regelmatig naar mijn psychiater en bezocht om de twee weken mijn therapeut. Daar werkte ik rond de vraag: Wie zou je zijn zonder je angsten?
Ik had dromen, mooie dromen. Alleen durfde ik ze niet na te jagen.
De druk om te slagen, de vrijheid om te falen.
Mijn faalangst kwam niet alleen van binnenuit: de maatschappij speelde er ook een grote rol in. Overal om me heen zag ik beelden en verhalen van succesvolle mensen. Op sociale media lijkt het alsof iedereen moeiteloos hun dromen waarmaakt. Maar wat je niet ziet, zijn de twijfels, de mislukkingen, de onzekerheden die aan die successen voorafgingen.
We leven in een cultuur waar falen onzichtbaar wordt gemaakt. Van jongs af aan krijgen we te horen dat we moeten presteren. Op school wordt succes vaak afgemeten aan scores, in plaats van aan groei. In de werkwereld draait het om diploma’s en ervaring, waardoor mensen zoals ik – die even uit de arbeidsmarkt zijn geweest – zich extra onzeker voelen. Hoe kan ik opboksen tegen kandidaten met een masterdiploma of jarenlange ervaring? Hoe kan ik uitleggen waarom er gaten in mijn cv zitten, zonder me schuldig of minderwaardig te voelen?
Er is weinig ruimte voor kwetsbaarheid in onze samenleving. Twijfels of angsten worden vaak als zwakte gezien. Maar wat als je tijd nodig hebt om jezelf terug te vinden? Pas toen ik therapie volgde en lotgenoten ontmoette, besefte ik dat falen geen eindpunt is, maar een onderdeel van groei.
Vooruitkijken: durven kiezen voor nieuwe kansen
Met al deze inzichten begon ik langzaam weer te bouwen aan mijn toekomst. Ik besloot om opnieuw te studeren en schreef me in voor een opleiding crossmedia. Ondanks ups en downs, periodes van twijfel en momenten waarop ik alles wilde opgeven, behaalde ik resultaten die ik zelf nooit had verwacht. Mijn zelfvertrouwen groeide. Ik kon eindelijk zeggen: ik ben slim, ik kan iets, ik heb iets te vertellen.
Toch blijft de angst. Over enkele maanden studeer ik af en zal ik écht de arbeidsmarkt betreden. De gedachte aan sollicitaties maakt me nog steeds bang. Kan ik wel opboksen tegen mensen met meer ervaring? Maar ik wil me niet langer laten tegenhouden door die gedachten.
Onlangs stuurde een vriendin me een vacature door bij Co-Searching als vrijwillige blogger, met begeleiding. Ik schrijf graag, maar had nooit het zelfvertrouwen om echt iets met mijn teksten te doen; dit is mijn kans om een eerste stap te zetten. Het vraagt niet veel tijd, ik krijg de vrijheid om te groeien, en bovenal: ik doe eindelijk iets wat ik écht leuk vind.
Ik laat mijn faalangst niet langer mijn geluk in de weg staan. Net op de momenten dat de angst het grootst is, kies ik ervoor om hem recht in de ogen te kijken en door te zetten.
Van angst naar actie: tips voor wie worstelt met faalangst
Ik heb geleerd in de afgelopen jaren, dat groei niet in één grote sprong komt. Het zijn de kleine stappen die tellen. Door mijn ervaringen te delen, hoop ik anderen te inspireren om hun angsten niet te zien als obstakels, maar als richtingaanwijzers. Want soms is juist datgene waar je het meest bang voor bent, het pad dat je moet bewandelen.
Begin klein: Grote veranderingen starten met kleine stappen. Vier elke vooruitgang, hoe klein ook.
Zoek steun: Omring je met mensen die je begrijpen en je vooruit helpen, of dat nu vrienden, therapeuten of lotgenoten zijn.
Wees mild voor jezelf: Fouten maken is geen mislukking, maar een kans om te groeien.
Durf kansen te grijpen: Wacht niet tot je ‘klaar’ bent, want dat moment komt nooit. Groei begint vaak op het moment dat je iets doet ondanks de angst.
Onthoud dat je niet alleen bent: Veel mensen worstelen met dezelfde gevoelens. Jouw pad mag anders zijn, en dat is helemaal oké.