Sofie leek geboren voor het sociaal werk en gaf zich 200%. Tot het op was…. een burn-out. Iedereen spreekt erover de laatste jaren. Maar wat betekent dat eigenlijk? Wat na je herstel? Hoe zet je jezelf weer op weg naar een job? Een inkijk in een proces van wederopstanding, hoop, frustraties en troostende muziek…
‘Slip inside the eye of your mind
Don’t you know you might find
A better place to play’
De afgelopen 6 jaar sinds de bore-out/burn-out heb ik al veel gezien en gehoord. Coaches. Kandidaat-werkgevers. Opleiders. Werkgevers. Elkeen heeft een mening, de ene verwoordt die al iets explicieter dan de ander. Je stelt jezelf in vraag. Je evalueert. Evolueert. Adapteert.
Een korte bloemlezing misschien:
“ U scoorde als één van de betere maar uw enthousiasme leek bijna onecht, niemand kan zo enthousiast zijn” (ok, ik kan milderen!!) “We vragen ons af of u wel vlot kan werken in een strikte structuur als deze van een gemeente” (daar zit iets in, ik denk erover na!) “Bent u voor deze job niet te hoog gekwalificeerd?” (wil ik inderdaad een stap terug doen?) “U scoorde hoog en praatte vlot, maar we zoeken iemand met meer enthousiasme” (euhm…)
Het is me wat, dat solliciteren. De CV moet per vacature aangepast worden, de toon van de brief moet goed zitten, het haar netjes maar de kledij niet te officieel. Just be yourself you know.
Op zoek naar dé ideale job en ik moet bekennen, de motivatie wisselde. De ene keer zag ik mezelf prima als winkelverantwoordelijke van een kringwinkel, verkoopster in een fair trade-winkel, journalist of humanistisch consulent. De andere keer vroeg ik me toch af of ik echt wel de geknipte beleidsmedewerker, vrijwilligerscoach, projectmedewerker duurzame mobiliteit of oppas zieke kinderen (o ja, ook dat!) was. Je probeert, houdt een korte of langere tijd vast, laat los en gaat weer verder. Op de huidige jobmarkt moet je flexibel zijn! Nou, dat is toevallig net één van mijn kerntalenten! Of valkuilen …
Een mens kan immers ook té flexibel zijn: duurzame mobiliteit was toch niet echt waar ik 24/7 voor wilde leven en de tussendoor-bijverdienste als verkoopster zadelde me vanaf dag één al op met brainfog. Ik neem het hen dus niet kwalijk dat ze me niet selecteerden. Dat ze me wel selecteerden maar niet kozen als één van de laatste twee. Of, me na een korte tijd weer lieten gaan.
‘So I start a revolution from my bed’
Wat me wel enorm begon te storen, was het regelmatige gebrek aan inzet en integriteit van de andere kant: geen duidelijke sollicitatieprocedure of enkel een koude mail na een maandenlange procedure. Geen antwoord op een brief als je er niet meermaals expliciet om vroeg. Werkgevers die vonden dat ik niet paste en me van de ene dag op de andere wandelen stuurden. Telkens weer een kleine kras op die plaat die zich net probeerde te herstellen…
“take that look from off your face
’Cause you ain’t ever gonna burn my heart out”…
De teleurstellingen stapelden zich op en ik trok op een gegevens moment ten strijde tegen dit onrecht (ik was niet voor niks sociaal werker J). Een klachtenmail naar de VDAB over een kandidaat-werkgever die zelfs de moeite niet nam om na een interview iets te laten weten, werd ontvankelijk verklaard. Had ik de job niet, ik had tenminste duidelijk gemaakt dat sollicitanten respectvol dienen behandeld te worden! Ha! Maar een passende job, die is er nog steeds niet.
‘My soul slides away
“But don’t look back in anger,” I heard you say’
Don’t look back in anger, het was een hit in mijn ‘teens’ en nu nog meer dan vroeger maken die eerste paar noten al meteen iets los in mij. Gevoeliger na de burn-out/bore-out … Of een nostalgie naar toen de wereld nog voor me openlag versus de huidige onzekerheid. Maar, we zullen doorgaan! Ik weiger in rancune te vervallen en vind blijvend kracht in quotes en mindfulness-wijsheid J. En zie, een toffe vacature sprong me in het oog nadat mijn tranen gedroogd waren. Écht iets voor mij deze keer … Vandaag is nu eenmaal de eerste dag van de rest van mijn leven.
“But don’t look back in anger, don’t look back in anger”
I heard you say, “at least not today”
