Sofie leek geboren voor het sociaal werk en gaf zich 200%. Tot het op was…. een burn-out. Iedereen spreekt erover de laatste jaren. Maar wat betekent dat eigenlijk een burn-out? Wat na je herstel? Hoe zet je jezelf weer op weg naar een job? Een inkijk in een proces van wederopstanding, hoop, frustraties en troostende muziek… vanaf nu op de Co-Searching blog met dank aan Sofie!
‘You say you like the wind blowing through your hair Come on, roll with me ’til the sun goes down Texas Sun’
Hoeveel keer heb ik deze song al gehoord de afgelopen maanden! Zo ietwat na het middageten bij Ayco (vanuit haar kot) wanneer de afwas wordt opgeruimd en je je afvraagt wat de dag nog zal brengen. Het leek wel mijn anthem, de zachte klanken die me even meevoerden en mijn hartslag lieten bedaren van de stress van het niksdoen. Alweer een dag die voorbijgaat, time flies!
‘Say you wanna hit the highway while the engine roars Well, come on, roll with me ’til the sun goes down’
The highway, dat moest het zijn voor mij, voor minder ging ik nooit. Net zoals met dit lied was het met mijn laatste échte job — naar mijn gevoel dan — meteen raak. Ik had er altijd al van gedroomd, er al die jaren naartoe gewerkt: de combi van vorige ervaringen en de talloze opleidingen, de kleine maar schijnbaar fijne setting, veel bewegingsvrijheid en de onafhankelijkheid die erbij hoorde. Niks negatief zag ik erin toen ik de vaca opmerkte en stortte me 200% op mijn sollicitatiebrief en uren op mijn CV. Het moest AF zijn. Nothing but the highway baby!
Dat ik een mooi CV had, werd bij het gesprek gezegd. Ik kreeg het er een beetje warm van, zeker toen de directeur out of the blue me vroeg of ik jongeren naast koud blazen, ook warm kon blazen? Ik kon niet meer geheel helder denken en hoewel ik dit ook op de tropische buitentemperaturen kon steken, was ik toch even bang dat ik naast de job zou grijpen. Voorafgaand aan het gesprek had ik nog ruzie gehad met mijn toenmalige vriend en had hem boos toegeroepen dat hij veel voor me kon verpesten, maar dat hij me dit niét zou afpakken. Gek hoe vroeg een kiem eigenlijk al smoort, wat allemaal bijdraagt tot dat ene onvermijdelijke moment…
Maar neen! Néén! Ik greep er niet naast. Het nieuws was positief! Ik kon wel uiteenspatten van vreugde. Samen met een andere nieuwe collega startte ik op de eerste schooldag en vloog er die week meteen stevig in: ik kreeg alle cliënten al te zien met de nodige besognes, had teamvergadering, kreeg een spoedcursus administratie en budgetplanning en nam deel aan een afscheidsfeestje van de mensen die vreemd genoeg deze supertoffe job verlieten. We konden ook al meteen meevieren met het 25-jarig bestaan. Vol enthousiasme droegen wij newbees de taart naar buiten en de paar meesmuilende collega’s aan de zijlijn kon ik absoluut niet vatten. Een slechte dag misschien. Ik daarentegen was opgetogen en stond helemaal in lichterlaaie! One needs to be on fire to burn out naar het schijnt…
‘Caressing you from Fort Worth to Amarillo Come on, roll with me ’til the sun dips low That Texas sun’
En onder ging ze, die zon. Hard. Op een vingerknip was het voorbij.
Texas sun. Muzikale troost op die zoveelste vrije namiddag dus tijdens deze quarantaine. Niét die quarantaine waar iedereen van spreekt, maar die sinds januari, sinds alweer een ontslag, die quarantaine die elke andere werkloze wel kent: het stille isolement. Wanneer iedereen gaat werken, kinderen naar school zijn, geld kwistig rolt voor die happy few die de tijd kunnen doden met shoppen en de wereld je lijkt te vergeten. Af en toe eens een sollicitatie om te tonen dat je er ook nog bent. Hello, is it me you’re looking for?
Aanvaarden wat is. Genieten van die tijd die vele anderen nooit krijgen. Troost mezelf dat het echt wel zal komen. Dié job, die me weer zin en goesting en voldoening zal brengen. For sure! Bij moeilijke momenten vraag ik me echter af of die zon ooit nog voor mij op zal gaan. Ondertussen laat ik me sussen door de zoetgevooisde stem van Leon Bridges.
‘Wanna feel you on me Can’t wait to get back there again Texas sun’
